Paylaşım
bazen hissediyorum, ciğerlerim küçülüyor
ve akmaya başlıyorlar
karnımdan bacaklarıma dek
ve işte o an kalbim durmak istercesine
daha yavaş daha yavaş atıyor
sanki dünyanın son günlerinde
yapayalnız bir canlı
tüm kötülükleri görmüş ve daha fazlasının da farkında
gözlerimi bulanıklaştırıyorum yatağımda
duvarlar yaklaşıyor üstüme
güzel günlerimi düşünmek istiyorum
ama beynim bir duvar örüyor hafızama
ellerim o kadar solgun ve güzelki
onları izliyorum bir süre
ama hayal etmek istemiyorum
sevebilceğim insanları,
hepsi daha mutlu ben olmadan belki de
yardım edebileceğim birini düşlüyorum
öğretebilceğim birini ama sonra sorular geliyor
benim bildiklerim doğru olsaydı hayal kurarmıydım
paylaşmak zor şey ama paylaşıcak birini bulmak
daha zor olsa gerek
ama şimdi paylaşıyorum işte, sizinle birlikte
zor da olsa bulduk birbirimizi belki de