İnsan yaşadıklarından mı yoksa yaşından mı bilmem, giderek daha sessiz daha tepkisiz oluyor zaman içinde.. Yabancılaşıyor bir sürü şeye.. Bazen kendine bile.. Tanıyamıyor.. Yaptıklarını, aşk uğruna alttan aldıklarını, gurursuz olmak uğruna vazgeçmediklerini görüyor.. Değer miydi diyor.. Büyük aşkların bazen çok büyük bazen çok küçük cümleleri oluyor nedense.. Ve genelde büyük cümleler iyi günlerde, küçük cümleler kötü günlerde sarf ediliyor, küçük mutluluklar ve büyük pişmanlıklar içinde.. Ham olan olgunun halinden anlamıyor, yapmacık olanın doğalı anlayamadığı gibi yada gerçek sevginin yaşarken farkına varılamadığı gibi..
İnsan önce söylüyor genelde derdi sıkıntısı neyse, sonra tekrar söylüyor, bağırıyor, kavga ediyor hatta bazen sırf kaybedilmemek için bile.. Ama olmuyor, herkes kendi bencilliği içinde boğulup gidiyor.. İnsan egosu, sevgiden anlamıyor..